Ile mówi 2 letnie dziecko i jak rozwija się jego mowa? Dwuletnie dziecko zwykle posługuje się słownikiem czynnym obejmującym od około 60 do nawet 300 słów, tworzy proste zdania dwuwyrazowe oraz komunikuje się głównie za pomocą prostych rzeczowników, czasowników i wyrazów dźwiękonaśladowczych [1][2][3]. Rozumienie języka u dwulatka znacząco przewyższa jego umiejętności ekspresyjne, a komunikacja obejmuje także gesty oraz kontakt wzrokowy [5][6].
Jakie są normy rozwoju mowy u 2-latka?
Norma rozwoju mowy u dziecka w wieku dwóch lat jest szeroka. Większość dwulatków rozumie i posługuje się słownictwem czynnym w zakresie od 50 do 300 słów, najczęściej są to rzeczowniki oraz wyrazy dźwiękonaśladowcze [1][2][3]. Część dzieci osiąga nawet poziom 500 słów, jednak liczba ta zależy od indywidualnych predyspozycji, przebytego środowiska i stymulacji językowej [1][3]. Dziecko w tym wieku zaczyna łączyć słowa w proste zdania, z reguły dwuwyrazowe [2][3][6].
Ważnym aspektem rozwoju jest fakt, że mowa bierna – czyli ilość słów rozumianych przez dziecko – znacznie wyprzedza słownictwo czynne [5][6]. Nawet jeśli ekspresja słowna wydaje się ograniczona, dziecko często potrafi wykonać proste polecenia, zna nazwy przedmiotów codziennego użytku i reaguje na komunikaty słowne otoczenia [5][6].
Jak wygląda zasób słownictwa i konstrukcja zdań u dwulatka?
Słownik czynny dwulatka obejmuje w większości rzeczowniki, liczne wyrazy dźwiękonaśladowcze oraz pojawiające się proste czasowniki takie jak „je”, „pije”, „myje” [1][2][3]. Na tym etapie rozwoju pojawiają się proste zdania składające się zwykle z dwóch słów, w których obecne są uproszczenia oraz redukcje fonetyczne [1][2][3]. Dziecko często używa elizji (opuszczania głosek), przestawia sylaby i zastępuje trudniejsze głoski łatwiejszymi [3].
Konstrukcje zdań nie obejmują jeszcze bardziej złożonych struktur gramatycznych. Najczęściej spotykane są wypowiedzi typu: rzeczownik + czasownik lub rzeczownik + przymiotnik. Morfosyntaktyczny rozwój dwulatka obejmuje etap budowania znaczeń za pomocą najprostszych środków, co pozwala na realizowanie podstawowych intencji komunikacyjnych [1][3][6].
Rozwój artykulacji i fonologia
W wieku dwóch lat artykulacja obejmuje produkcję samogłosek [a, u, i, o, e, y] oraz pierwszych spółgłosek: [p, b, m, t, d, n] [3]. Głoski są często wymawiane w sposób uproszczony, mogą pojawiać się przestawki sylab, zamiany głosek trudniejszych na łatwiejsze lub omijanie ich [3]. Rozwój fonologiczny jest ściśle związany z rozwojem motoryki artykulacyjnej oraz koordynacji nerwowo-mięśniowej jamy ustnej.
Na tym etapie mowa dziecka jest jeszcze nie w pełni wyraźna, jednak zrozumiałość wzrasta wraz z rozwojem neuromotorycznym i systematycznym wzbogacaniem kontaktów społecznych [3][6].
Komunikacja i intencje językowe 2-latka
Dwulatek cechuje się już jasną intencją komunikacyjną; aktywnie nawiązuje kontakt wzrokowy, wykorzystuje gesty, mimikę, wskazywanie, a także często pyta i naśladuje zachowania językowe dorosłych [2]. Komunikacja niewerbalna pozostaje niezwykle ważnym elementem przekazu informacji na tym etapie rozwoju.
Dziecko rozwija umiejętność rozumienia prostych poleceń, nazw przedmiotów oraz prozaicznych sytuacji ze swojego otoczenia, nawet jeżeli nie potrafi jeszcze prawidłowo nazwać lub wypowiedzieć danego słowa [5][6]. Istotne jest obserwowanie, czy dwulatek zwiększa zasób słownictwa i czy próbuje łączyć słowa po ukończeniu 24 miesiąca życia [4].
Czynniki wpływające na rozwój mowy dwulatka
Proces rozwoju mowy warunkowany jest nie tylko ekspozycją na język i aktywnością słowną opiekunów, lecz także rozwojem ogólnych zdolności poznawczych, manualnych oraz percepcyjnych [6]. Koordynacja wzrokowo-ruchowa oraz coraz lepsza manipulacja przedmiotami wspomagają kształtowanie się nowych połączeń językowych [6].
W przypadku dzieci dwujęzycznych rozwój mowy do drugiego roku życia przebiega podobnie jak u dzieci jednojęzycznych, z typowym dla tego wieku zjawiskiem mieszania języków [8]. Nie należy się tym niepokoić, dopóki postępy w komunikacji i rozumieniu są widoczne [1].
Kiedy należy zwrócić uwagę na nieprawidłowości?
Niepokój powinien wzbudzić brak przyrostu liczby słów po ukończeniu 2 lat, brak prób łączenia wyrazów po 24 miesiącu oraz nieprawidłowe oddychanie torem ustnym [4]. Ważne jest także monitorowanie postępów w zakresie rozumienia, kontaktu wzrokowego oraz reakcji na polecenia. Zawsze jednak należy pamiętać, że tempo rozwoju mowy jest bardzo zindywidualizowane i rozpiętość norm jest szeroka [1].
Podsumowanie: Jak rozwija się mowa dwulatka?
Dwuletnie dziecko posługuje się aktywnym słownictwem mieszczącym się zazwyczaj w zakresie od 60 do 300 słów, głównie rzeczowników, prostych czasowników i wyrazów dźwiękonaśladowczych [1][2][3]. Buduje proste zdania, trochę upraszcza wymowę, intensywnie rozwija rozumienie oraz umiejętność komunikacji werbalnej i niewerbalnej. Postęp w rozwoju mowy zależy od wielu czynników – zarówno związanych z organizmem dziecka, jak i otoczeniem społecznym oraz stymulacją językową [6].
Istotne jest uważne obserwowanie przyrostu słownictwa oraz coraz śmielsze próby komunikowania się, pamiętając że każde dziecko rozwija się w swoim tempie [1].
Źródła:
- https://mamaginekolog.pl/dziecko/dwulatek-mowi/
- https://logospec.pl/czy-dwuletnie-dziecko-mowi/
- https://panilogopedyczna.pl/2021/06/drugi-rok-zycia-okiem-logopedy/
- https://logopedarybka.pl/ile-slow-powinien-mowic-dwulatek/
- https://dziecisawazne.pl/rozwoj-komunikacji-dziecka-do-drugiego-roku-zycia/
- https://loogomowa.pl/krok-po-kroku-mowie-2-rok-zycia-dziecka/
- https://www.womenshealth.pl/dziecko/Ile-powinien-mowic-dwulatek,14680,1
- https://www.mjakmama24.pl/dziecko/rozwoj-dziecka/rozwoj-mowy-u-dziecka-co-powinno-zaniepokoic-rodzica-aa-deZN-NVUx-Hwrf.html
AktivKids.pl to portal o rozwoju i zdrowiu dzieci dla rodziców, którzy cenią rzetelną wiedzę podaną bez zbędnych ozdóbek. Łączymy ekspertyzę specjalistów z praktyką codziennego rodzicielstwa – piszemy o tym, co faktycznie działa, nie o tym, co brzmi pięknie w teorii. Żadnych rewolucji ani cudownych metod, tylko sprawdzona wiedza, zdrowy rozsądek i szacunek dla tego, że rodzicielstwo jest wystarczająco trudne bez dodatkowej presji idealności.